അർദ്ധവിരാമം

“കണ്ടുമുട്ടാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവർ കാലത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലും തുരുത്തിൽ സന്ധിച്ചു പിരിയുന്നു. ചില വേർപാടുകൾ പൂർണ്ണ വിരാമങ്ങളാണ്, ചിലത് അർദ്ധവിരാമങ്ങളും...” വായിച്ചിരുന്ന പുസ്തകം ഈ വരികളിലെത്തിയപ്പോൾ ട്രെയിൻ കാർവാറിനോട് അടുത്തിരുന്നു. എന്നെ പിന്നിലേക്കു വഹിച്ചു കൊണ്ടു കിതച്ചോടുന്ന ട്രെയിനിന്റെ താളത്തിൽ ലയിച്ചു ഞാൻ കണ്ണടച്ചിരുന്നു. ഒരു കണ്ണുനീർത്തുള്ളി പുറത്തേയ്ക്കൊഴുകാൻ ഭയന്നു കണ്ണിലേയ്ക്കു തിരിച്ചിറങ്ങിപ്പോയി.

ഗോവയിലെ ചിത്രപ്രദർശനത്തിനു ക്ഷണം ലഭിച്ചപ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നി. എത്ര തിരക്കാണെങ്കിലും, ഗോവയിലേക്കു ഒരു യാത്ര തരപ്പെട്ടാൽ ഒഴിവാക്കാൻ മനസ്സനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. നിറങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും നിറഞ്ഞ ഒരുപാടു വർഷങ്ങൾ ഗോവയിൽ ചെലവിട്ടതിനാലാവാം. അലസ്സയായൊഴുകുന്ന മാണ്ഡോവി നദിയുടെ തീരത്തു കാറ്റേറ്റു നിൽക്കാനും, പുരാതനമായ സെന്റ്. കാത്റീൻസ് കത്തീഡ്രല്ലിന്റെ നിശബ്ദതയിൽ അലിഞ്ഞു ചേരാനും ഞാനെന്നും കൊതിച്ചിരുന്നു. അടുത്ത ബന്ധുക്കളെപ്പോലെ, സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ, ചില സ്ഥലങ്ങളും ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായി തീരുന്നു. ഗോവ ഒരുപാട് ഓർമ്മകളുടെ കലവറയാണെനിക്ക്. നന്ദനെ ആദ്യമായി കണ്ട സ്ഥലം. പിന്നീട് നിറങ്ങൾ ചാലിച്ച നീണ്ട പ്രണയ കാലം. ബോഗ്മാലോ ബീച്ചിലെ വെള്ളിമണലിൽ കടൽക്കാറ്റേറ്റിരുന്ന ഉപ്പു രസമുള്ള സാഹാഹ്നങ്ങൾ.

മിക്കപ്പോഴും ഗോവയിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയിൽ നന്ദനും ഒപ്പമുണ്ടാകും. സന്തോഷകരമായ മടങ്ങി വരവ്. ഇത്തവണ തനിച്ചാണ്.അസ്വസ്ഥമായ ഒരു യാത്ര.പേടിക്കുന്നതു പോലെ ഒന്നും സംഭവിച്ചിരിക്കില്ലെന്നു നന്ദൻ എത്ര ആശ്വസിപ്പിച്ചിട്ടും ഒരു പരിഭ്രമം. എല്ലാത്തിനും ശാരദയാണു കാരണം.

പ്രദർശനത്തിനുള്ള ചിത്രങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു കൊടുക്കുന്നതിനിടയിൽ അവിചാരിതമായാണ് ശാരദയുടെ ഫോട്ടോ കണ്ണിൽ പെട്ടത്. ജീവൻ കൊടുക്കാൻ കഴിയാതെ പൊയൊരു ചിത്രം.വിഷാദം മൂടിയ ക്ഷീണിച്ച കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ശാരദ എന്നെ വിളിക്കുന്നതു പോലെ തോന്നി. കുറ്റബോധം; ആദ്യത്തെ കണ്ടു മുട്ടലിനു ശേഷം പിന്നെയൊരിക്കലും അവളെയോർക്കാതിരുന്നതിൽ.

ആർത്തവവേദന ശരീരവും മനസ്സും തളർത്തിയ ഒരു മധ്യാഹ്നത്തിലാണ് ഞാൻ ആദ്യമായി ശാരദയെ കണ്ടത്.പതിമൂന്നു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ്. സാൻകോളിലെ താരതമ്യേന ദരിദ്രമായ ഒരു അനാഥാലയത്തിൽ.”ഡിവൈൻ ആഗണി“ എന്ന എന്റെ ചിത്രത്തിനു മോഡലിനെ അന്വേഷിച്ചായിരുന്നു ആ യാത്ര. ഒരുപാടു കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമായാണ് അന്നവിടെ പോയത്. മറ്റു കുട്ടികൾ ആഹ്ലാദം കൊണ്ടു മതിമറന്നപ്പോൾ, ശാരദ ചിരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കിയതേയില്ല.ഇരുണ്ട നിറമുള്ള ഒരു മൂന്നു വയസ്സുകാരിയായിരുന്നു അവൾ. ഡിവൈൻ ആഗണിക്കു യോജിച്ച ഒരു മോഡലിനെ കണ്ടെത്തിയ ആഹ്ലാദമായിരുന്നു എനിക്ക്. പക്ഷേ ശാരദയെ കൈയ്യിലെടുത്തപ്പോൾ, അവളെന്റെ കണ്ണിലേയ്ക്കു തളർച്ചയോടെ നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ ചൂളിപ്പോയി.

അവളുടെ അനാഥത്വത്തിന്റെ നിറം വിൽപ്പന ചരക്കാക്കാൻ വന്നതാണു ഞാനെന്നു മനസ്സിലാക്കിയോ എന്തോ,ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി പോലും എനിക്കു സമ്മാനിക്കാൻ അവൾ കൂട്ടാക്കിയില്ല. വീട്ടിൽ വൈകിയെത്തിയ അമ്മയോടുള്ള നീരസമായിരുന്നു അവളുടെ സ്ഥായീഭാവം.എന്റെ ചുമലിൽ തല വെച്ചു കിടന്ന് തന്റെ കൊച്ചു കൈകൾ കൊണ്ട് അവളെന്റെ കവിളിൽ തൊട്ടു.ആർത്തവവേദന മധുരമാകുന്നതു ഞാനറിഞ്ഞു. ആ മെയ് മാസച്ചൂടിൽ, അവളുടെ തലയിലെ വിയർപ്പു തുടച്ചു മാറ്റുമ്പോൾ അവൾക്കു പനി വന്നേക്കുമോ എന്നു ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു. ഫോട്ടോയ്ക്കു പോസു ചെയ്യാൻ അവൾ കൂട്ടാക്കിയതേയില്ല.

ഒന്നോ രണ്ടോ മണിക്കൂറുകൾക്കു ശേഷം,ഒരു ചിത്രത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂടിൽ ശാരദയെ ഒതുക്കാനാവില്ലെന്ന അറിവോടെ, അവളുടെ ദുഖത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മത വരച്ചിടാൻ എന്റെ നിറങ്ങൾക്കു ശക്തിയില്ലെന്ന ബോധ്യത്തോടെ ഞാൻ ലിറ്റിൽ ഹോമിന്റെ പടിയിറങ്ങി. പോരാൻ നേരം, മണ്ണിലെ കളി മതിയാക്കി ധൃതിയിൽ എന്നെ കണ്ണുയർത്തി നോക്കിയ ശാരദയുടെ ഫോട്ടോ ഞാനെടുത്തു. ആ ചിത്രം ദൂരേയ്ക്കു ദൂരേയ്ക്കകന്ന് അവ്യക്തമായി മാറി.ഭൂതകാലത്തിന്റെ അടുക്കും ചിട്ടയുമില്ലാത്ത അറകളിലെവിടെയോ മങ്ങി നിന്നു.

ട്രെയിനിപ്പോൾ മഡ്ഗാവ് സ്റ്റേഷനിലേയ്ക്കടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മനസ്സിൽ പരിഭ്രമം നിറയുന്നു. ശാരദ വളർന്നിരിക്കും. അനാഥയായ ഒരു പെൺകുഞ്ഞിന്റെ എല്ലാ നിസ്സഹായതകളോടും കൂടെ. കുറ്റബോധം തോന്നുന്നു, ഒരുപാട് ആശങ്കകളും. ഇതുവരെ കാണാൻ വരാഞ്ഞതിന്റെ പരിഭവവുമായി, ലിറ്റിൽ ഹോമിന്റെ പടിക്കൽ, ശാരദയെന്നെ കാത്തു നിന്നിരുന്നെങ്കിലെന്നു മനസ്സു പ്രാർഥിക്കുന്നു. കണ്ണുകൾ നിറയുന്നു.